Blog

Pierwsza wizyta u psychologa to tzw. konsultacja psychologiczna (https://psychologdlaciebie.com.pl/oferta/jednorazowa-konsultacja/) , podczas której zbierany jest wywiad i na jego podstawie zostaje postawiona diagnoza. Dzięki temu zostanie wybrana najbardziej odpowiednia metoda pomocy (np. psychoterapia, interwencja kryzysowa, wsparcie psychologiczne, wizyta u psychiatry).

Warto podkreślić, że psycholog jest specjalistą w swojej dziedzinie i jego zadaniem jest udzielanie pomocy. Natomiast pomoc psychologiczna jest metodą o naukowo udowodnionej skuteczności. Korzystanie z takiego wsparcia jest podobne do sytuacji kiedy umawiasz się na wizytę do lekarza. Z perspektywy lekarza to zrozumiałe, że przychodząc na konsultacje będziesz opowiadać o swoich objawach i problemach. Takie samo podejście ma psycholog. Umówienie się na konsultację jest wyrazem odwagi oraz dbania o siebie i swoje zdrowie.

Jednym z głównych zadań psychologa jest zapewnienie komfortu i bezpieczeństwa. Nie musisz obawiać się oceny czy krytyki. Pamiętaj również, że zgodnie z polskim prawem specjalista musi przestrzegać tajemnicy zawodowej, co w praktyce oznacza, że wszystko o czym opowiesz na konsultacji jest poufne. Włącznie z samym faktem przyjścia na wizytę. Istnieją wyjątki od tej zasady. Są to sytuacje kiedy Twoje życie lub zdrowie jest zagrożone. Podobnie jeśli dotyczy to innych osób z Twojego otoczenia.

O co zapyta psycholog?

Od kiedy trwa problem i jakich doświadczasz objawów?

Co działo się przed wystąpieniem problemu?

Jakie są skutki wystąpienia problemu?

Jaka jest Twoja obecna sytuacja?

Czy ten problem pojawiał się wcześniej?

Jak przebiegało Twoje dzieciństwo?

Czego oczekujesz od psychologa?

Ty również możesz zadawać pytania podczas konsultacji psychologicznych. Masz prawo uzyskać informację o kompetencjach specjalisty, czy innych ważnych dla Ciebie kwestiach, np. diagnozie, rozumieniu Twojego problemu z perspektywy teorii psychologicznych, czasie trwania terapii lub innej dobranej dla Ciebie formy pomocy.

Nie obawiaj się stawiać pytań. Wszystko, co jest dla Ciebie ważne jest równocześnie istotne dla osoby, która ma Ci pomóc.

Kiedy można pisać bloga? Czy jest wiek graniczny? Trzeba być do tego pełnoletnim? Czy dzieci także mogą zabrać głos w internecie?

Opinii jest wiele. I zapewne każdy będzie miał na to swój argument. Ja chciałabym dzisiaj Wam przedstawić pewną 15-latkę. Dziewczynka pisze bloga od 11 roku życia. W swoim poście pokazuje jak trudne było nie samo pisanie, a ocena innych ludzi. Jak po raz kolejny okazuje się, że my dorośli nie potrafimy wspierać, pomagać, akceptować. Za to świetnie krytykujemy, odrzucamy i oceniamy. Tylko dlaczego? po co? Czy hejt nam w czymś pomaga? Podnosi nasze poczucie własnej wartości? Rekompensuje kompleksy? Czyjś sukces ( nawet dziecka) jest dla nas zagrażający? A może to taka metoda na to, żeby „pomagać” i „ochraniać”, żeby móc później powiedzieć „ a nie mówiłam”, „nie mówiłem”?.

Każdy z nas bez względu na wiek, płeć i status społeczny potrzebuje akceptacji, wsparcia i zrozumienia drugiego człowieka. Wy, którzy krytykujecie także tego wszystkiego potrzebujecie. Badania psychologów i socjologów mówią, że w naszej kulturze mocno zakorzeniona jest krytyka i zazdrość. Metody wychowawcze rodem z PRL-u pokazywały przemoc (bicie dzieci) i negatywną ocenę drugiego jako coś pozytywnego. Nauczyciele w szkole krzyczeli, straszyli, wstawiali złe oceny w ramach kary, a niektórzy nawet posuwali się do bicia linijką po ręce. A rodzice…..? Rodzice także rzadko kiedy słuchali, bo przecież panowało powszechne przekonanie, że; „Ryby i Dzieci głosu nie mają’ , a to co mówił nauczyciel było święte i niepodważalne. Trudno dzisiaj nam pokoleniu lat 70 i 80 budować inne relacje mając takie wzorce. Ale drodzy dorośli zawsze, kiedy będziecie chcieli krytykować lub oceniać postawę swojego lub cudzego dziecka to przypomnijcie sobie co czuliście w takiej sytuacji i czego oczekiwaliście od dorosłego jak sami jeszcze byliście dziećmi.

Zapraszam na bloga wspomnianej 15-latki z którego dowiecie się co czuje młody człowiek, który musi walczyć z opiniami ludzi dorosłych.

Drogi Czytelniku,

Trafiłeś na mojego osobistego bloga na którym znajdziesz moje własne przemyślenia, doświadczenia zawodowe i prywatne oraz cytowane badania naukowe lub artykuły i osoby, którymi inspiruje się w mojej pracy zawodowej i rozwoju osobistym.

Nazywam się Lilla Maślanka-Pawlik, z wykształcenia jestem psychologiem. Pracuje głównie z dziećmi i młodzieżą oraz ich rodzicami służąc wsparciem i pomocą w rozwiązywaniu problemów rodzinnych, uzależnienia, współuzależnienia, DDA oraz innych dysfunkcji w relacji rodzic – dziecko. Pracuję również z parami małżeńskimi, które szukają pomocy w sytuacji braku porozumienia i konfliktu.

Prywatnie moją pasją są podróże. Jako psycholog międzykulturowy fascynuje mnie poznawanie nowych kultur oraz empiryczne doświadczanie kontaktu z ludźmi żyjącymi w innych warunkach, środowiskach, wartościach i religiach. Tymi doświadczeniami też będę chciała dzielić się z Wami na swoim blogu.

Ponieważ sama jestem mamą to także podzielę się swoimi trudami wychowawczymi, prywatnymi przemyśleniami oraz moimi własnymi sposobami na radzenie sobie z problemami dnia codziennego.
ZAPRASZAM DO LEKTURY